Adobe Font Folio 11

Adobe Font Folio 11 jest kolekcją zawierającą ponad  2,300 fontów pochodzących z  Adobe Type Library w formacie OpenType®, dostarczającą rozszerzone narzędzia lingwistyczne, zaawansowane funkcje zecerskie, oraz pełną ponadplatformową kompatybilność.

Użyj Font Folio 11 by powiększyć swoje możliwości projektowe niezależnie od medium — druku, projektowania stron WWW, obróbki video, i elektronicznych dokumentów. (więcej…)

Akcent

Znak diakrytyczny umieszczony nad, pod lub we wnętrzu litery i oznaczający zmianę sposobu jej wymowy albo akcentowania. Przykłady: „ç”, „à”, „ò”, „é”, „Å”.

Patrz również: znak diakrytyczny.

Akcent kropkowy

Znak diakrytyczny umieszczany nad (w języku litewskim, maltańskim, polskim, tureckim i innych) lub pod literą (w wietnamskim i innych). Zazwyczaj oznacza zmianę sposobu wymowy (jak w polskim „ż”).

Patrz również: znak diakrytyczny.

Akcent ostry

Znak diakrytyczny, akcent stosowany w połączeniu z samogłoskami („á”, „é”, „í”, „ó”, „ú: oraz „ý”) we francuskim, hiszpańskim, włoskim, islandzkim, węgierskim, navajo, gaelickim, czeskim i wielu innych językach, a także ze spółgłoskami („ѓ”, „ќ”, „ń”, „ŕ”, „ś” oraz „ź”) w baskijskim, macedońskim, polskim oraz zlatynizowanym sanskrycie. W zlatynizowanym chińskim wykorzystuje się go z samogłoskami, by oznaczyć ton wznoszący. W rosyjskim pojawia się nad samogłoskami w podręcznikach lingwistycznych, gdzie oznacza akcentowanie. Akcentowane samogłoski dostępne są w wielu fontach jako znaki złożone.

Patrz również: akcent.

Akcent przeciągły

Znak diakrytyczny stosowany pierwotnie w grece nad długimi samogłoskami, by zaznaczyć ton wznoszący lub opadający, zaś w innych językach służący do oznaczenia wydłużenia, skrócenia lub innej cechy konkretnej samogłoski.

Patrz również: znak diakrytyczny.

Alfabet

Ustandaryzowany zestaw abstrakcyjnych symboli stosowanych w konkretnym systemie zapisu i ułożonych w kolejności. W systemie alfabetycznym każdy symbol lub znak oznacza konkretny dźwięk danej mowy. Pierwsze alfabety powstały w trzecim tysiącleciu przed naszą erą na Bliskim Wschodzie, do dziś zaś opanowały niemal cały świat dzięki swej zwięzłości. Zwykle alfabet obejmuje nie więcej niż sto znaków, z tego powodu większość stosowanych obecnie systemów pisma to systemy alfabetyczne.

Alphabet Stories by Hermann Zapf

A Chronicle of Technical Developments By Hermann Zapf This richly illustrated, first person narrative encompasses Prof. Hermann Zapf’s life and work from his childhood days in Nuremberg though to his newest typeface releases with Linotype GmbH. Along the way, war and peace are documented, as well as Prof. Zapf’s progression from calligraphy to computer programming. Read first hand about the changes in type design typesetting, from handset letters to hot-metal Linotype machinery to photo type and digital fonts. (więcej…)

Antykwa

Dość szeroka kategoria, oznaczajaca przede wszystkim kroje pisma oparte o alfabet łaciński, które są obecnie najpowszechniej stosowane. Minuskułowe formy liter wywodzą się z włoskiej minuskuły renesansowej, zaś majuskuły z rzymskiej Capitalis Monumentalis. Pierwszy antykwowy krój pisma został stworzony we Włoszech oraz w Niemczech w drugiej połowie XV w., a następnie udoskonalony w 1470 r. przez Nicholasa Jensona z Wenecji.
W znaczeniu potocznym terminem tym określa się również często litery pionowe, w odróżnieniu od krojów pochylonych, czyli kursyw.

Bold

Jedna z grubości pisma. Jest to grubsza, szersza odmiana kroju, zbliżona do zwykłej antykwy. Wykorzystuje się ją w nagłówkach i zastosowaniach afiszowych. Pierwsze czcionki boldowe powstały ok. 1800 r. w londyńskiej pracowni Roberta Thorne’a (1754-1820) jako odrębny krój do składania napisów na plakaty i afisze. Od końca XIX w. stosowano czcionki boldowe w celu zaakcentowania tekstu.

Patrz również: ilustracja Grubości pisma.

Complete Typeface Catalog A-Z

Katalog firmy Linotype „Complete Typeface Catalog, A-Z“ pokazuje nowatorskie podejście firmy do wzorników, prezentując zupełnie nową formę w stosunku do poprzedników z przed dwóch dekad. (więcej…)

Cudzysłów ostrokątny

Pojedyncze i pojedyncze cudzysłowy apostrofowe są stosowane do oznaczenia cytowania w alfabetach łacińskim, greckim i w cyrylicy w Europie, Azji oraz Afryce.  We francuskim i włoskim cudzysłowy ostrokątne zawsze skierowane są «na zewnątrz», lecz w niemieckim »do wewnątrz«.

Cudzysłowy

Dwustronne znaki interpunkcyjne, służące do wydzielania cytatów. Istnieją dwa rodzaje cudzysłowów (ostrokątne i pojedyncze lub podwójne apostrofy), stosowane zgodnie z narodowymi tradycjami typograficznymi. W alfabetach łacińskim, greckim i cyrylicy pojedyncze oraz podwójne cudzysłowy ostrokątne wykorzystywane są jako cudzysłowy w Europie, Azji i Afryce. W Polsce stosuje się cudzysłowy drukarskie („takie”), lecz w wyniku niedostatecznej konfiguracji edytorów tekstowych często można się również niestety spotkać z nieprawidłowymi cudzysłowami prostymi („takimi”). Jeśli zachodzi potrzeba zastosowania cudzysłowu zagnieżdżonego, czyli „cytatu w cytacie”, zasady jezyka polskiego każą umieszczać niemiecki cudzysłów ostrokątny wewnątrz polskiego cudzysłowu apostrofowego („cytat »wewnątrz« cytatu”). W językach francuskim i włoskim wykorzystywane są cudzysłowy ostrokątne, zawsze skierowane są «na zewnątrz», lecz w niemieckim kieruje się je »do wewnątrz«. W angielskim i hiszpańskim cudzysłowy powszechnie stosuje się ‘tak’ i “tak”, w niemieckim ‚tak‘ i „tak“. W rosyjskim sytuacja wygląda podobnie, jak we francuskim i niemieckim: głównymi cudzysłowami są podwójne ostrokątne («òàê»), a drugorzędnymi podwójne apostrofy („òàê“). W niektórych innych państwach, na przykład w Finlandii i Szwecji, jednocześnie stosuje się trzy rodzaje cudzysłowów (”takie”, »takie» lub ’takie’), lecz nie ma róznic pomiędzy cudzysłowami przed i po wydzielonym słowie lub frazie. Cudzysłowów nie należy mylić z symbolem cala lub sekund kątowych („).

Cyfry

Znaki symbolizujące liczby „1”, „2”, „3”, „4”, „5”, „6”, „7”, „8”, „9” oraz „0”. Wchodzą one w skład standardowego łacińskiego zestawu znaków oraz zestawów znaków innych systemów alfabetycznych. Istnieje kilka rodzajów cyfr typograficznych: zwykłe lub nautyczne, tabelaryczne lub proporcjonalne. Cyfry mogą być również wykładnicze lub indeksowe (w  indeksie górnym lub indeksie dolnym).

Patrz również: cyfry.

Cyfry arabskie

„1”, „2”, „3”, „4”, „5”, „6”, „7”, „8”, „9” oraz „0”. Zostały zapożyczone przez Europejczyków od Arabów, którzy z kolei wzięli je wcześniej od Hindusów. Z tego powodu nazywa się je czasami cyframi indyjskimi europeizowanymi. Rozpowszechniły się w Europie począwszy od drugiej połowy XV w. Podzielone są na liczebniki majuskułowe (zakresy, nagłówki) oraz minuskułowe (cyfry nautyczne, inaczej tekstowe).
Niewiele osób zdaje sobie sprawę, że nazwa tych cyfr jest nieprecyzyjna i wskazuje na Arabów jedynie jako na pośredników w przekazaniu ich do Europy. Do dziś w krajach arabskich używa się innego zestawu cyfr, o zupełnie innych formach.

Patrz również: cyfry.

Cyfry nautyczne, tekstowe

Zwane również cygrami tekstowymi. Zostały zaprojektowane tak, by rozmiarem i kolorem pasowały do liter minuskułowych. Niektóre z nich posiadają wydłużenia dolne. Porównaj z cyframi zwykłymi i cyframi tytułowymi.

Patrz również: cyfry.

Cyfry nieliniowe

Patrz cyfry, cyfry tekstowe.

Cyfry rzymskie

Rzymski system numeryczny, w którym liczby przedstawione są za pomocą liter, dominował w Europie przez niemal 2000 lat. Niełatwo było jednak się nim posługiwać i obliczenia matematyczne były zazwyczaj przeprowadzane na liczydle. Z biegiem czasu cyfry rzymskie zostały zastąpione przez prostsze w użyciu cyfry arabskie. Dziś system rzymski wykorzystuje się do zamieszczania dat na pomnikach i kamieniach węgielnych, do oznaczania wieków, numerów pięter, numerów liceów, klas i lat studiów, tomów dzieł, czasami w datach (na określenie miesięcy). Cyfry rzymskie mogą także pojawiać się na stronach wstępnych książek, a także na cyferblatach zegarów. W systemie rzymskim liczby symbolizowane są siedmioma literami: I=1, V=5, X=10, L=50, C=100, D=500, M=1000, przy czym można stosować zarówno wielkie, jak i małe litery. Powtórzenie symbolu powtarza jego wartość: II=2. Symbol nie jest używany więcej niż trzy razy z rzędu: III=3. Jeśli symbol o mniejszej wartości następuje po większej, dodaje się je: VI=6. Gdy symbol o mniejszej wartości umieszczony jest przed większą, odejmuje się mniejszą: IV=4, XC=90, CD=400. Liczby zawierające 4 lub 9 zawsze zapisuje się poprzez umieszczenie symbolu o mniejszej wartości przed tym o większej: 24=XXIV. Kreska nad symbolem oznacza pomnożenie go o 1000.

Patrz również: cyfry arabskie.

Cyfry tabelaryczne

Cyfry o stałej szerokości, stosowane w tabelach dla uzyskania większej czytelności.

Patrz również: cyfry.

Cyfry tytułowe

Cyfry zaprojektowane tak, by rozmiarem i kolorem pasowały do liter majuskułowych. Porównaj z cyframi tekstowymi.

Patrz również: cyfry.

Cyfry zwykłe

Cyfry o równej wysokości, zwykle dopasowane w majuskuł w foncie. Zwykle synonim cyfr tytułowych, lecz niektóre cyfry zwykłe są mniejsze i lżejsze niż majuskuły. Przeciwieństwo cyfr nautycznych.

Patrz również: cyfry, cyfry tytułowe, cyfry nautyczne.