Bezszeryfowe kroje pisma oraz kroje z szeryfami belkowymi pojawiły się mniej więcej w latach 1815-1817. Obydwie grupy odznaczają się prostszymi formami liter, zwykle dość ujednoliconą grubością kresek, brakiem szczególnego kontrastu, a także częstym oparciem projektu na formach geometrycznych. Najwcześniejsze formy krojów bezszeryfowych i z szeryfami belkowymi były ciężkimi, często monolitycznymi fontami afiszowymi, lecz szybko wyewoluowały w szerokie spektrum styli. Choć wczesne projekty nie są już zbytnio stosowane, ich spadkobiercy są dość powszechni. Kroje bezszeryfowe, jak sama nazwa wskazuje, nie posiadają szeryfów. Niski kontrast i brak szeryfów sprawiają, że większość fontów tego typu męczy wzrok podczas lektury. Dobrze nadają się do jednego zdania, ujdą jeszcze w akapicie, ale ciężko je dobrze wykorzystać w, dajmy na to, tekście książki. Terminologia krojów bezszeryfowych może wprawiać w pewne zakłopotanie, ponieważ często określa się je gotykami lub groteskami. W fontach bezszeryfowych italiki są zwykle, choć nie zawsze, po prostu pochylonymi antykwami, w związku z czym są całkowicie podporządkowane antykwie. Zdecydowanie najbardziej rozpowszechnionym krojem bezszeryfowym jest Helvetica  (stworzona w 1951 r. przez Miedingera), choć wielu typografów nią gardzi. Przewagą Helvetiki jest to, że występuje w wielu grubościach i szerokościach, dzięki czemu ma elastyczne zastosowanie, zaś jej wszechobecny charakter sprawia, że łatwo ją dopasować. Innymi krojami bezszeryfowymi ogólnego zastosowania są Univers (stworzony w 1952 r. przez Frutigera), Arial (Monotype), Franklin Gothic (stworzony w 1903 r. przez M.F. Bentona) oraz Frutiger (stworzony w 1975 r. przez Frutigera). W związku z rozkwitem ruchu Art Deco w latach 20. i 30. XX w. jako podstawę dla projektów bezszeryfowych zaczęto wykorzystywać radykalne kształty geometryczne. Istnieje również kilka innych popularnych fontów bezszeryfowych, które nie pasują dobrze do powyższych kategorii. Gill Sans autorstwa Erica Gilla z 1928 r. ma wygląd niemal architektoniczny, zaś jego wysoki kontrast i humanistyczne wzornictwo sprawiają, że lepiej niż inne odmiany bezszeryfowe nadaje się do składania bloków tekstowych. To samo można również powiedzieć o wielu bezszeryfowych fontach humanistycznych z końca XX w.
Choć kroje bezszeryfowe zazwyczaj nie sprawdzają się dobrze w wersji drukowanej, doskonale nadają się do zastosowań ekranowych. Czytany z monitora komputera tekst pozbawiony szeryfów o wiele mniej męczy wzrok niż gdyby był złożony krojem szeryfowym.

Patrz również: szeryf, szeryf belkowy.