Francuza Claude’a Garamonda można bez cienia przesady nazwać jednym z ojców współczesnej typografii. Urodził się około 1490, a zmarł w 1561 r. Projektował kroje pisma, wycinał formy czcionek, prowadził gisernię i działalność wydawniczą.

W okolicach 1510 r. zaczął szkolić się w dziedzinie wycinania form czcionek u Simona de Colines w Paryżu, a ok. 1520 r. pobierał nauki u Geoffreya Tory’ego. Pierwszy krój pisma jego autorstwa został wykorzystany ok. 1530 r. do złożenia pracy Erazma z Rotterdamu pt. „Paraphrasis in Elegantiarum Libros Laurentii Vallae” („O sztuce pisania listów”) , a opierał się na stworzonym w 1455 r. przez Aldusa Manutiusa foncie De Aetna. W 1540 r. król Franciszek I Walezjusz zlecił Garamondowi stworzenie greckiego kroju pisma, którego trzy wielkości, nazwane Grecs du roi, drukarz Robert Estienne wykorzystywał na wyłączność do druku ksiąg pisanych greką. Od 1545 r. Garamond pracował również jako drukarz, w publikowanych przez siebie pracach wykorzystując kroje pisma własnego autorstwa. Fonty antykwowe, które stworzył w latach 1530-1545, są uważane za jedne z najlepszych typograficznych osiągnięć XVI w., były powszechnie kopiowane i wykorzystuje się je po dziś dzień.
W 1621 r. francuski drukarz Jean Jannon zaprojektował krój pisma bardzo zbliżony do prac Garamonda, choć o nieco bardziej asymetrycznych znakach. Przez długi czas za jego autora uznawano samego Garamonda i dopiero na początku XX w. przypisano je wreszcie nie szesnastowiecznemu projektantowi, lecz jego siedemnastowiecznemu zdolnemu naśladowcy. Wzrosło wówczas zainteresowanie tego rodzaju krojami pisma i wykształcił się styl „Garamond”, charakteryzujący się płynnością, spójnością, długimi wydłużeniami i nachylonymi w dół szeryfami górnymi. Obecnie mamy do dyspozycji wiele cyfrowych wersji tego rodzaju fontów i są one powszechnie wykorzystywane w branży wydawniczej.
Innymi krojami zainspirowanymi pracami Garamonda są: szeryfowy Granjon, stworzony w latach 1928-29 przez George’a Williama Jonesa, a także Sabon, zaprojektowany w latach 1964-67 przez Jana Tschicholda. Odmienne nazwy wynikają głównie z tego, że autorzy tych fontów pragnęli odróżnić swe dzieła od licznych innych stosowanych wówczas „garamondów”.
Claude Garamond zasłużył się również dzięki innowacjom, jakie wniósł do branży drukarskiej. To jemu przypisuje się wprowadzenie do języka francuskiego apostrofu, akcentu oraz cedylli.